Dacă noaptea ai fi fost

Dacă noaptea ai fi fost, la ceasuri tainice, ai fi putut zări

Umbre în parc umblând.

Nu oameni sunt, ce în trecut sau în prezent se mișcă,

Ci sunt statuile, ce din trecut apar

Și gânditoare, în viitor pășesc.

Se mânie, tresaltă și se îndrăgostesc.

Dacă noaptea ai fi fost, la ceasuri fără de timp, ai fi putut surprinde

La marile ferestre ale pinacotecilor,

Umbre neclintite, cu respirare grea.

Nu oameni sunt, ce în timp călătoresc.

Ci vechile portrete, rămase în trecut.

Închid ochii, visând la ce întâi au fost și nu mai sunt.

Dacă noaptea ai fi fost,

La ceasuri netrecute încă, s-asculți vei fi putut

La ale odeonului ferestre, îndepărtate sunete de simfonii.

Nu instrumente sunt, de mâna omului mișcate

Ci partituri pe analog uitate, ce spiritul marii muzici veghează.

Și cum își amintesc, linii de portativ lovesc.

Dacă noaptea ai fi fost,

La ceasuri ce nu se mai întorc, ai fi putut s-auzi

Dintr-ale bibliotecilor ferestre, grave rostiri melodioase.

Nu voci umane sunt acestea, care în timp se prelungesc

Ci cărțile prăfuite ale marilor poeți

Ce dintru începuturi Cuvântul neștirbit adăpostesc.

Dacă noaptea ai fi fost,

La ceasuri în care toate aceleași sunt, ai fi putut zări,

Și statui care nu se mișcă,

Portrete fără respirare, partituri mute

Și cărți de la-nceputuri adormite.

Căci marmura și culoarea nu se pot mișca,

Hârtia și cerneala nu au cum a cânta.

Αν ήσουν η νύχτα

Αν ήσουν η νύχτα, σε κάποιες ώρες μυστικές, να ιδείς

κάτι σκιές θα μπορούσες, που σαλεύουν μες στα πάρκα.

Δεν είναι άνθρωποι, που στον παρόν τους κινούνται ή στο μέλλον τους.

Είναι τ’ αγάλματα, που από το παρελθόν τους αναδύονται

και στο μέλλον τους μέσα περπατούν συλλογισμένα.

Θυμούνται, αναρριγούνε και τον εαυτό τους ερωτεύονται.

Αν ήσουν η νύχτα, σε κάποιες ώρες, που έμειναν έξω απ’ το χρόνο,

στα μεγάλα παράθυρα των πινακοθηκών θα μπορούσες

να διακρίνεις κάτι σκιές, που ασάλευτες βαριά ανασαίνουν.

Δεν είναι άνθρωποι, που μες στο χρόνο ταξιδεύουν.

Είναι τα παλιά πορτραίτα, που σταμάτησαν στο παρελθόν.

Κλείνουν τα μάτια και τον πρώτον εαυτό τους ονειρεύονται.

Αν ήσουν η νύχτα, σε κάποιες ώρες, που δεν έχουνε περάσει,

θα μπορούσες απ’ τα παράθυρα των ωδείων ν’ ακούσεις

κάτι βαθείς ήχους από ξεμακρυσμένες συμφωνίες.

Δεν είναι όργανα, που ανθρώπων χέρια τα κινούνε.

Είναι οι ξεχασμένες παρτιτούρες πάνω στ’ αναλόγια,

που εντός τους γρηγορεί το πνεύμα της μεγάλης μουσικής.

Καθώς αναπολούν, κραδαίνονται οι χορδές των πενταγράμμων τους.

Αν ήσουν η νύχτα, σε κάποιες ώρες, που δεν ξαναγυρίζουν,

μέσ’ απ’ των βιβλιοθηκών τα παράθυρα θα μπορούσες

ν’ ακούσεις κάτι βαθειές μελωδικές απαγγελίες.

Δεν είναι ανθρώπων φωνές, που αναδιπλώνονται στο χρόνο.

Είναι τα σκονισμένα των μεγάλων ποιητών βιβλία,

που απ’ την αρχή κατοικεί μέσα τους ο ακέριος Λόγος.

Αν ήσουν η νύχτα, σε ώρες, που όλες ίδιες είναι,

θα μπορούσες να ιδείς κι’ αγάλματα που δεν κινούνται∙

πορτραίτα που δεν ανασαίνουν παρτιτούρες∙

βουβές και βιβλία απ’ την αρχή τους κοιμισμένα.

Είναι γιατί το μάρμαρο κ’ οι μπογιές δεν έχουν κίνηση.

Γιατί το χαρτί κ’ η μελάνη δεν μπορούν να τραγουδήσουν.

.

Γ. Θ. Β α φ ό π ο υ λ ο ς (1903 – 1996)

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο, 1959

Γ. Θ. Βαφόπουλος, Τα Ποιήματα, Αθήνα, Κέδρος, 1978, σελ. 208-209

Γ. Θ. Βαφόπουλος, Η ζυγαριά

[Από την ενότητα Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο]

Στη μια πλάστιγγα βάλε τον ήλιο ∙

βάλε τη θάλασσα βάλε το τραγούδι.∙

Στοίβαξε όλα τα νησιά του Αιγαίου,

με τα κοχύλια των ευτυχισμένων ποιητών.

Τι άλλο μένει; Ο έρωτας. Βάλε, λοιπόν,

στην κορφή, πάνω απ' όλα, και τον έρωτα.

Όμως η πυραμίδα τούτη της χαράς

κατακόρυφα θα μπορούσε να υψωθεί,

αν στην άλλη πλάστιγγα ακουμπούσαν

ένα μικρό αντικείμενο νοσοκομείου.

Από τη συλλογή Η μεγάλη νύχτα και το παράθυρο (1959)